Vlado Šegrt i crvena Hercegovina
Hercegovci su napokon ustali, ali ne protiv nekog pojedinca, funkcionera, tajkuna, pojave, društvenog problema i anomalije, nepravde ili teške situacije, već zbog postavljanja nekoliko bisti! U danu u kome su revizori utvrdili da je uprkos povećanoj cijeni struje od 5% gubitak Elektroprivrede RS u prošloj godini dostigao 159 000 000 maraka, grupa nezadovoljnih Hercegovaca odlučila je da protestvuje zbog postavljanja biste Savi Kovačeviću, Dragici Pravici i Vladu Šegrtu u trebinjskom Gradskom parku, a sve se dešava u trenutku kada su mrtvi narodni heroji odnijeli još jednu pobjedu u crvenoj Hercegovini. Da je kojim slučajem Vlado Šegrt živ, bio bi jako ponosan na svoje vjerne učenike, od Ljuba Vukovića u Bileći, Rajka Ćapina u Trebinju do Milenka Avdalovića u Nevesinju i Radislava Mašića u Foči, koji nastavljaju da hode njegovim koracima i titovim crvenim stazama revolucije. Razlika je samo u tome što su partizani i komunisti imali kolektivnu svijest i gradili kapitalne objekte, dok se izopačeni neokomunistički mutanti vode isključivo ličnim interesima, i kao predatori uništavaju sve pred sobom.
Lično sam u više navrata pisao i snimao priloge o nevim žrtvama crvenog terora, od Vrbe kod Gacka, strijeljanih ranjenika u Bileći do stradanja patriota od strane partizanskih zločinaca na Ljubomiru, Trebinju i Popovom polju. Nedužnim žrtvama treba odati počast, rasvijetliti dešavanja iz prošlosti, utvrditi činjenice i okolnosti koje su se dogodile. Nažalost niko nikada nije odgovarao za počinje zločine nad sopstvenim narodom, a ni danas nakon 70 godina većina Hercegovaca ne zna šta se dešavalo tokom i nakon Drugog svjetskog rata jer nisu čitali Sava Skoka, a o zločinima i stradanju nevinih uopšte se ne govori u školama i obrazovnim ustanovama. Stradanje i progon srpske inteligencije imalo je katastrofalne posledice po biće i svijest srpskog naroda koje i danas osjećamo, i još uvijek tumaramo jer se nismo oporavili od intelektualnog sakaćenja i posledica sistematskog razaranja.
Jedna od posledica je i današnja crvena Hercegovina, u kojoj glavnu riječ vode nasljednici, potomci i učenici partizanskih vođa čije biste i spomenici su podignuti u trebinjskom Gradskom parku. Izazivanje novih dubokih podjele među Srbima, stvaranje novih i otvaranje starih rana koje su bile počele da zacjeljuju, pomažu im da lakše manipulišu ljudima i opstanu na vlasti, a to je samo neki od krupnih zločina nad sopstvenim narodom. Paradoks je da se čak i direktni potomci nevino stradalih srpskih intelektualaca, poput profesora na Sorboni dr Novice Kraljeviće, danas nalaze na listi Socijalističke partije, SNSD-a i drugih neokomunisičkih stranaka nastalih raspadom KPJ-a. Još je tužnije što dobar dio crkve i sveštenika u Herecgovini, koja je mnogo postradala od crvenog terora, danas predstavljaju stubove na kojima počiva nakaradni neokomunistički sistem. Hercegovina je danas crvenija nego u vrijeme Vlade Šegrta, komunisti su se povampirili, a kada bi neko uporedio spisak porodica i sigurnih glasova SNSD-a sa bazom podataka bivših članova KPJ-a našao bi veoma male ili nikakve razlike.
Čudno je što Hercegovci uporno ćute i saginju glave oko mnogih važnijih društvenih i nacionalnih pitanja, i što niko nije digao glas kada su dezerteri prijetili Nešu Milišiću i ostalim radnicima HET-a, kada je zbog pljačke poskupila struja, kada u obračunima stradaju mladi ljudi ili kada se javno obznani da su dugovanja RiTE Gacko i Elektroprivrede RS prešla 150 000 000 maraka. Lako je ustati protiv bisti i mrtvih ali treba se boriti za žive, buđenje svijesti uspavanog i letargičnog naroda, spašavanje ključnih resursa, ustanova i preduzeća od potpunog urušavanja. Treba zaustaviti iseljavanje mladih i inteligencije, obnovu obrazovanja i tradicionalnih vrijednosti. Tek nakon rušenja treutnog nakaradnog sistema, čišćenja najgorih i najizopačenijih neokomunističkih kadrova, može se očekivati početak katarze, pokretanje procesa dugotajnog i sveopšteg oporavka stanovništva, a onda i ispravljanje grešaka i nepravdi iz prošlosti.
Nebojša Vukanović
