Iskrena replika Nebojše Radmanovića
Iako veoma kratka, replika Nebojše Radmanovića na govor hrvatskog delegata Marija Karamatića tokom poslednje sjednice Doma naroda PS BiH govori jako puno o našoj prošlosti, ali i o trenutnoj situaciji. Naime, nakon što je Mario Karamatić pohvalio crnogorske vlasti jer su nakon protesne note Vlade Hrvatske munjevito reagovale i uklonili spomenik Puniši Račiću, koji su njegovi potomcili bili podignli u rodnom selu pored Andrijavice, Radmanović je zatražio repliku kako bi slavodobitno sa ponosom podsjetio Karamatića da su komunisti zadovoljili pravdu, i odmah nakon oslobođenja Požarevca 1944. godine presudili Puniši strijeljavši ga u zatvoru, u kome je od 1928. godine služio kaznu od 20 godina robije.
Puniša Račić je još tokom vladavine kralja Nikole u Crnoj Gori bio hapšen i osuđivan zbog zalaganja za bezuslovno ujedinjenje pod dinastijom Karađorđevića, a poslije rata bio je izabran za poslanika radikala u Skupštini Kraljevine SHS. Tokom burne i vatrene rasprave između poslanika radikala i HSS, koja je trajala nekoliko dana i tokom koje se već tada govorilo o mogućnosti da Hrvati napuste zajedničku državu, srpski poslanici su isticali velike žrtve i činjenicu da je više od milion Srba poginulo u borbi za slobodu i ujednjenje. Nakon što je poslanik HSS Pavao Radić upitao srpske poslanike „Koliko košta ta Vaša srpska krv, koliko košta Kajmakčalan da platimo i budemo mirni“ Puniša je izvukao revolver i ubio hrvatske poslanike Pavaa Radića i Đuru Basaričeka, te ranio Stjepana Radića, koji umire nakon nekoliko mjeseci, Ivana Ganđu i Ivana Pernara, inače djeda sadašnjeg mladog poslanika hrvatskog Sabora Ivana Pernara.
Partizanski prijeki sud ponovo je po kratkom postupku sudio Puniši 1944. godine, iako osnovno načelo prava kaže “ne bis in idem” – ne dva puta presuditi o isom, osudivši Račića na smrtnu kaznu koja je odmah izvršena strijenjaljem. Punišin čin i plahovitu reakciju svakako ne treba ničim opravdavati, on je svojim životom platio emotivnu reakciju na uvredu, ali ipak teško je razumjeti likovanje, ponos i zadovoljstvo koju osjeća Nebojša Radmanović zbog činjenice da su njegovi ideološki preci počinili zločin i strijeljali nemoćnog zatvorenika u poznim godinama pred kraj odsluženja zatvorske kazne.
Tri Radmanovićeve rečenice govore više od hiljadu riječi, i potvrđuju da bez obzira na sva prerušavanja, promjene stranke ili naziva, komunisti ostaju odani svojoj ideologijii, i zakleti neprijatelji srpske nacionalne države i srpskih interesa. Još od zloglasnog četvrtog Kongresa KPJ održanom u Drezdenu 1928. godine, Srbi i Srbija označeni kao glavni neprijatelji Komunističke partije, a Hrvati i Hrvatska za glavni saveznici u borbi protiv nacionalne države, kralja i ujedinjenja. Tako su još 1932. godine, nakon Velebitskog ustanka i napada grupe ustaša na Žandarmerijsku stanicu u Gospću, komunisti izdali proglas i pozvali svoje članove i pristalice da se pridruže ustašama u borbi protiv kralja Aleksandra i zajedničke države.
SNSD je istinski nasljednik KPJ, koji je u sebi pored zakletih komunista, udbaša i najretrogradnijih Titovih pristalica sublimirao i okupio sav šljam i otpad na političkoj sceni, karijeriste bez časti i morala koji su priklonili vladajućim zarad funkcija, lične i materijalne koristi. Dodikova predaja jasenovačke građe, zalaganje za treći entitet, gradnju puta preko Kupresa za Split, vezivanja crvenih zastava sa šahovnicom i koalicija sa HDZ-om je samo nastavak prirodnog tradicionalnog saveza komunista i hrvatskih nacionalista koji je uperen protiv srpskih nacionalnih interesa.
Dobri poznavaoci istorije nisu iznenađeni što je Radmanović ponosan na svoje prethodnike i što se diči komunističkim zločinima, ali je čudno što ćuti i ne reaguje na podizanje spomenika Juri Francetiću i drugim ustaškim zločincima, i što se nikad ne oglasi i skrene pažnju javnosti na težak položaj malobrojnih Srba koji su se vratili i kao građani drugog reda žive u Hrvatskoj.
Nebojša Vukanović
