Ponašajući se kao uvrijeđena mlada, većinski vlasnik Tehničkog remontnog zavoda Bratunac i vladin omiljeni dobovljač Slaven Ristić, juče je kritikovao Draška i mene zbog pritiska javnosti i kraha unosnog posla sa nabavkom šatora zvanog pokretna bolnica. Čudi me nervoza i ljutnja imajući u vidu da su Ristić i Dodik donedavno tvrdili da se šator može prodati po mnogo većoj cijeni, i da su mogli više da zarade da su ga prodali drugom kupcu ali su, kao velike patriote, željeli da pomognu Srpsku povoljnom nabavkom. Sada mogu lijepo da slože šator i prodaju ga tim drugim ponuđačima koji nestrpljivo čekaju u redu da Vlada Republike Srpske odustane od nabavke.
Umjesto što napada poslanike i opoziciju u medijima, pored detalje sporne nabavke šatora iz Zalužana, Slaven Ristić i njegov partner i „dobrotvor“ Mićo Mićić trebali bi javnosti da odgovore gdje su respiratori i novci koji su prikupljeni u humanitarnoj akciji, u kojoj je skupljeno preko 1,4 miliona maraka od skoro 200 donatora koji su uplatili sredstva.
Slaven Ristić, Mićo Mićić i Crveni krst grada Bijeljina pokrenuli su akciju prikupljanja sredstava od privrednika i građana u Semberiji za kupovinu respiratora, ali po mojim saznanjima oni nikada nisu isporučeni a novac je sa računa domaćih banaka prebačen u Rusiju.
Očekujem da Mićić, Ristić i Perica Gligić, prvi čovjek Crvenog krsta Bijeljina, odgovore na pitanja koliko je novaca prikupljeno u akciju, koliko je i gdje kupljeno respiratora, po kojoj cijeni i od kog dobavljača, o kakvom se modelu respiratora radi, da li su oni i kada isporučeni Bolnici „Sveti vračevi“ u Bijeljini i drugim zdravstvenim ustanovama u Republici Srpskoj?
Olekujem brze odgovore, a ukoliko do sutra ne odgovore javnosti na ova pitanja, onda ću morati da objavim dokumentaciju i seriju tekstova o ovom problemu! Šator nije jedina velika afera koja je izbila tokom pandemije, i potpuno ogolila karakter vlasti i njenih omiljenih neimara i privrednika.
Nebojša Vukanović
