Osim Aleksandra Vučića, koji je ponovo izbjegao da dođe u Banjaluku na obilježavanje Dana Republike, vjerovatno da se ne bi zamjerio „prijateljima“ sa zapada, gotovo čitav establišment iz Beograda je došao u Banjaluku na obilježavanje 9-og januara, što svakako predstavlja snažan vjetar u leđa režimu u Republici Srpskoj.
Sva pažnja javnosti usmjerena je na ovaj, prateće događaje i reakcije, niko više ne priča o krahu IZIS-a i informacionog sistema Poreske uprave Republike Srpske, plaćenih preko 30 miliona, zaduživanju po kamatnoj stopi od 11%, nevjerovatnoj inflaciji i cijenama, koje su pred Božić dosegle maksimum pa je tako kilogram pečene prasetine dostigao 40 maraka, i jasno je svima da je Dodik postigao cilj.
Pored predsjednika SNS-a i ministra odbrane Miloša Vučevića, Vučićeve desne ruke, i patrijarha Porfirija, koji nigdje me odlazi u posjetu bez prethodnih konsultacija sa predsjednikom, iz Beograda su u Banjaluku stigli brojni ministri, predsjednik Narodne skupštine Srbije Vladimir Orlić, senator Vulin, Bećković ali i dvorski opozicionari po zadatku, poput Milice Zavjetnice i dr Nestorovića, koji je simbolično sjedio upravo pored Vulina, bivšeg šefa Službe, što nije slučajno.
Prethodno se najsrdačnije pozdravio sa Dodikom i svitom, praćen Aleksandrom Pavićem, budućim poslanikom i Nestorovićevom desnom rukom koji je godinama u vrhu liste Dodikovih plaćenika i „analitičara“ iz Beograda, koji učestvuje u prljavoj kampanji protiv lidera opozicije u Srpskoj, nazivajući nas izdajnicima i stranim plaćenicima, zbunjivanju naroda i stvaranju lažne slike o patriotskoj vlasti koja se tobože bori za narod i Republiku Srpsku.
Većina pozvanih gostiju nije se odazvala Dodikovim pozivima da prisustvuju Svečanoj akademiji, smotri i programu obilježavanja Dana Republike, a posebno je zanimljiv nedolazak i kukavičkuk Andrije Mandića, koji je izbjegao da dođe u Banjaluku 9-og januara kako bi sačuvao fotelju predsjednika Skupštine Crne Gore, jer u javnosti već ima žuti karton zbog nedavnog boravka u Izbornom štabu SNS-a pa je očito zbog da je zbog straha od crvenog kartona i gubitka fotelje izbjegao da dođe, a da ima malo časti nakon debakla na predsjedničkim izborima podnio bi ostavku i nestao sa političke scene.
Njega je „dostojno“ zamijenio propali projekat Službe za Podgoricu, drug Dajković, jedna u nizu srbendi na baterije koji se ponosno slikao sa Dodikom i „bratom“ Stevandićem, radujući se kao dijete što na njega još uvijek neko obraća pažnja iako je rano okončao političku karijeru, a žali Bože značajna sredstva i resurse koje je Služba u njega uložila.
Normalno je da Banjaluka i Beograd blisko sarađuju, ali je više nego očigledno da se sinoć poslala jasna politička poruka a treba se zapitati šta je pozadina i kakva je namjera Beograda da sve snažnije duva snažan vjetar u Dodikova jedra?
Dodik igra opasne igre dugo vremena, ali ne poigrava se sa sobom i svojim ogromnim bogatstvom već Republikom Srpskom i narodom. Smatram da nije mudro i nacionalno odgovorno podržavati njegovu suicidnu, antisrpsku, destruktivnu izdajničku politiku produkcije stalnih prijetnji, konflikta i tenzija, ekonomskog, demografskog i svakog drugog razaranja Srpske, osim ako se imaju neke skrivene namjere i ciljevi.
Da li se lažnom predstavom i manifestacijom nekakve velike snage i moći, što je slika koju Dodik uz pomoć Beograda želi poslati danas građanima Srpske, da smo jaki, stabilni, prkosni i da nam niko ništa ne može, a stanje je suprotno da jedva stojimo na nogama jer nijedna institucija i sistem ne funkcioniše, pokušava prikriti potpuni debakl, pogrešna politika i nacionalna katastrofa na Kosovu i Metohiji?
Briselski, Vašingtonskog, Ohridski, Francusko-njemački i drugi sporazumi i planovi koje je potpisao Beograd, suštinski priznavajući nezavisnost Kosova i predajući sve ingerencije Kurtiju i Prištini, protiv kojih sam jedini sa ove strane Drine glasno govorio da su štetni, opasni i pogubni, omogućili su Albancima, njihovoj policiji i ROSU specijalcima da dođu do Kopaonika, i nikakva parada i dimne bombe u Banjaluci i Beogradu ne mogu da prikriju potažavaje činjenice, da su Srbi na Kosovu i Metohiji ostavljeni na cjedilu i da im je zabjen veliki nož u leđa.
Da li je marširanje policajaca i vatrogasaca na Trgu Krajine zamjena za marširanje Srba sa Kosova, koji se ponovno masovno iseljavaju u centralnu Srbiju sa sjevera Kosova jer su nestali poslednji znakovi države Srbije a Albanci i Kurti kontrolišu sve, od policije i carine do lokalnih vlasti, telekomunikacija, elektro-mreže, puteva, jer su vlasti pod pritiskom pristale na štetne Sporazume?
Slobodno krstarenje Albanaca sa tablicama „nezavisnog Kosova“ kroz Šumadiju i Vojvodinu, veliki je nacionalni poraz i poniženje srpskog naroda, a umjesto što se grli sa Dodikom i drži govor u Banjaluci patrijarh Porfirije bi trebao reći šta je bilo na Božić na Kosovu, da li je iz Pećke patrijaršije svratio do Mitrovice, Leposavića i Zvečana, pitao naš narod kako živi i kako se osjeća nakon 25 godina teške borbe za opstanak, očuvanje institucija Srbije a čija je velika žrtva pogažena pristajanjem na štetne Sporazume?
Nama je potrebna zdrava nacionalna politika, demografski, ekonomski, privredni, kulturni i institucionalni oporavak Republike Srpske, katarza, borba protiv korupcije, organizovanog kriminala, pohlepe i pljačke, koja je razorila društvo, pomirenje, normalizacija odnosa a ne jeftine predstave i busanje u prsa, stalne tenzije, busanje, suluda politika i nepotrebna konfrotacija sa cijelim svijetom. Na kraju ne mogu a da se ne sjetim Knina, Krajine i Jovana Raškovića, kako su Krajišnici završili slušajući Beograd i služeći za potkusurivanje i velike dogovore, kao sada Srbi sa sjevera Kosova i Metohije, a njihova tužna sudbina treba da nam posluži kao nauk, posebno Srbima sa ove strane Drine i u Crnoj Gori, koji su se oslobodili terora Mila Đukanovića upravo jer nisu skušali direktive iz Beograda.
Nebojša Vukanović
